Berç Çalıkman ilk kişisel sergisini Getronagan Derneği'nde açtı 'Ressam diye adım çıktı'

Yarım asra yayılmış alçakgönüllülük okunuyor Berç Çalıkman'ın yüzünden. Sergisiz yayılan ünü, dikkat çekici. Çalıkman kitap, albüm, program kapakları ve yetiştirdiği öğrencileriyle tanınıyor. Bir ressam, hiç kişisel sergi açmamış olmasana rağmen, nasıl olur da bu denli tanınır. Bir dönem Getronagan Lisesi'nde müdürlük yaptığından mı? Kitap kapaklarından mı, yoksa yetenekli öğrencileri sayesinde mi yayılmıştır ünü? Yanıt: Hepsi. Berç Çalıkman ile üçüncü adresinde, ilk kişisel sergisinin açılışlından önce görüştük. İzleyenler eski bir dost ile ikinci kez tanışmak nasıl olursa, o duyguyu yaşadılar.
Getronagan Lisesi'ne devam ederken, rahmetli resim hocam, heykeltıraş Mari Gerekmezyan, muhakkak Akademiye girmemi istiyordu. Lise'den sonra mimarlık istiyordum, fakat dekorasyon bölümüne girdim ve mezun oldum. Resimle haşır neşir olmamın bir sebebi de, hocam Nuri İyem'dir. Büromuzun yanında bir atölye açmıştı. Onun dostluğuyla, '50'li yıllarda resme başladım. Bir hız, bir heves, önce non-figüratif resimler yaptım. O zamanlar modaydı. Bir, iki sefer karma sergilere de katılınca, ressam diye adımız çıktı. Sonradan faydasını da gördüm resmin. Karımla bir portresini çizdikten sonra tanıştık ve evlendik. Amatörce bir çalışma benimkisi, ama güzel bir meşgale. Hoşuma gidiyor ve emelim de odur ki, oturup yalnız resim çizsem, çok daha iyi olacak benim için.

Gecikmiş kişisel sergi
Kişisel sergimin gecikmesinin sebepleri var, tesadüflere de dayanıyor. Eski evimizde rahattım, istediğim gibi yağlıboya çalışabiliyordum. Yeni evde mekan müsait olmayınca, olmadı. İki saatlik bir seans için bütün takımı salonun bir köşesine kur, sonra toparla. Yağlıboyanın keskin kokusu da var. Rahat çalışamadığımdan, epey bir süre ara vermiştim resme. Rahmetli Sirvart Şahbaz Hanım kendi pastel takımını hediye etti bana. Bir, iki deneme yaptım, baktım pastelle çalışmak daha rahat. Her an önüne koyup çalışabilirsin. Gidip, gelip üstünde uğraşabiliyorsun. Son yallarda işlerimden de vakit bulabildiğimden, resmin üzerine gittim. Sadece pastel çalışıyorum şimdi. Eş, dost sürekli, "Bir sergi aç, sergi aç" diyordu. Bu ilk kişisel sergimde 44 resmin büyük çoğunluğu işte bu yüzden pasteldir. Kapakların arasında
Yazar ve şair dostlarımın ricasıyla, kitap kapaklan çizmeye başladım. Eserden bir pasaj alıyorum, ya da hikayeleri bütünleyen öğeleri yan yana getiriyorum, sonra da grafik bir düzenlemeyle kapağı tasarlıyorum. Rupen Maşoyan'ın çıkarttığım, Tumanyan'ın "Anuş" adlı kitabına bir kapak yaptım ilk olarak. Rober Haddeciyan'ın birçok eserinin kapağı bana ait. Arsen Canyan, Varteres Karagözyan, Zareh Khrahuni ve Zahrad'm kapaklarını tasarladım. Maral Topluluğu da 80'lerin başında "Ahtamar" şarkısını 45'lik yapmıştı; onu resimlemiştim. Kevork Büyükhagopyan'ın "Yerkaran"ýna (şarkı sözü kitabı) da bir kapak yaptım.

Öğretmenlik yılları
Getronagan'da '61-80 arası resim dersi verdim. Çocukları sıkmazdım. Ne yaparsa, ne kadar yaparsa o kadar artık. Gaye bir şeyin resmini yapmak değildi, resim yapmaktı sadece. Hatta resim çizmekten de öte, çocukların resme bakması, güzel sanatlarla haşır neşir olabilmeleriydi. Kabiliyetli çocuklarım vardı. Mesela Paçacı Kardeşler, Kirkor Sahakoğlu, Minas Oflaz. Haçadur Çolak, "Hâla evde resim yaparım" diyor. Demek ki onda da bir heves kalmış. "Teşekkür borçluyuz"
Çalykman'ın öğrencilerinden Vartan Paçacı ile sergi açılışında görüştüğümüzde, "İlk öğrenilen bilgiler aşılıyor, ama unutulmuyor. İlk oldukları için, hep özel bir yeri oluyor. Ona teşekkür borçluyuz" demişti. Kırk yıllık dostları, "Hele şükür" diyebildikleri sergi açılışında, bir dost ile ikinci kez tanışmanın mutluluğunu yaşadılar. Ressam Erol Sarafyan, Kristin Saleri, Berç Toroser, Ayda Derpartoğyan ve Patrik Mesrob II de serginin konukları arasındaydı. Siz de bir hasreti, pastel tadında manzaralarla paylaşmak isterseniz, 20 Mart'a kadar Getronagan Derneği'ne buyurun.

26 MART 1999 (155)